Upp skulum órum sverðum,
ulfs tannlituðr, glitra,
eigum dǫ́ð at drýgja
í dal-miskunn fiska
leiti upp til landar
lýða hverr sem bráðast,
gerum þar fyr sjǫt sólar
seið ófagran vigra.
Farit hefk blóðgum brandi,
mér benþiðurr fylgði,
ok gjallanda geiri,
gangr vas harðr af víkingum
ger-ðum reiðir róstur,
rann eldr of sjǫt manna,
lé-tum blóðga búka
í borghliði sœfask.
