Moet jij eerst gaan en blijf ik alleen de weg bewandelen
Ik zal in de herinneringstuin leven, dierbaar, met gelukkige dagen die we hebben gekend
In het voorjaar wacht ik op rode rozen, als de seringen verwelken bloeien
En in de vroege herfst, als de bruine bladeren vallen, vang ik een glimp van je op
Moet jij eerst gaan en ik blijf, zodat er veldslagen kunnen worden uitgevochten
Alles wat je onderweg hebt aangeraakt, zal een heilige plek zijn
Ik zal je stem horen. Ik zal je glimlach zien, ook al tast ik blindelings
De herinnering aan jouw helpende hand zal mij hoop geven
Voorbij de zonsondergang, o zalige ochtend
Wanneer met onze verlosser de hemel is begonnen
Het zwoegen van de aarde eindigde, o glorie die aanbreekt
Voorbij de zonsondergang als de dag voorbij is
Moet jij eerst gaan en blijf ik, om te eindigen met de boekrol
Er zullen nooit minder schaduwen binnensluipen die dit leven grappig doen lijken
We hebben zoveel van geluk gekend, we hebben ons kopje vreugde gedronken
En de herinnering is een geschenk van God dat de dood niet kan vernietigen
Ik wil elke stap die jij zet weten, zodat ik dezelfde kan lopen
Want op een dag op die eenzame weg zul je mij je naam horen roepen
Als jij als eerste gaat en ik blijf, dan zal ik je één ding laten doen
Loop langzaam dat lange, lange pad af, want binnenkort zal ik je volgen
In dat mooie thuisland zullen we geen afscheid kennen
Voorbij de zonsondergang, voor altijd meer
